«آرایشگاه زیبا»، «زیر بازارچه»، «تنهاترین سردار»، «ولایت عشق»، «حس سوم»، «آشپزباشی» یا «ساختمان پزشکان» نام‌های آشنایی است که مخاطبین شاید بیشتر از یک بار این مجموعه‌های تلویزیونی را دیده باشند و نام سیروس ابراهیم‌زاده همان خالق کاراکترهای منفی و خاکستری به چشم‌شان خورده باشد. او این روزها کم‌کار شده و شاید آخرین کار او به تله فیلم «شاه کلید» که در سال ۹۴ تولید شده برگردد. او به خبرنگار فرهنگی تسنیم اینگونه پاسخ داد: هوای آلوده تهران این روزها به سن و سال امثال بنده کمتر اجازه فعالیت در لوکیشن‌های تهران را می‌دهد. کاری که برخی اوقات تا ۱۲ ساعت هم روزانه طول می‌کشد و من دیگر تاب و توان قبل را ندارم. البته از طرفی سلایق و معیارهای به خصوصی هم برای انتخاب نقش‌ها و فیلم‌ها دارم که از این جهت بسیاری می‌دانند من گزیده‌کار هستم. فیلمنامه، کارگردان کاردان و گروه کاری برایم اهمیت دارند.

وی با بیان اینکه بسیاری از متن‌ها را برای من می‌آورند اما مجبور می‌شوم عذرخواهی کنم، تأکید کرد: دوستان به من لطف دارند و برای من فیلمنامه ارسال می‌کنند. اما این روزها متن‌هایی که می‌آورند آن جذابیت و قدرت گیرایی را ندارد و ناگزیرم که عذرخواهی کنم. در این سال‌ها بیکار ننشستم و در ایران و خارج از کشور خصوصاً سال گذشته در آمریکا کارگاه‌های نمایشنامه‌خوانی برگزار کردم. گروهی با حضور جوانان و میانسالان تحت عنوان "تئاتر پاییزه" هم تشکیل داده‌ام. این روزها مشغول نگارش نمایشنامه‌ای از ترجمه‌های خودم هستم که به زودی با دعوت از هنرمندان حرفه‌ای، کاری را به روی صحنه ببرم.

ابراهیم‌زاده در پاسخ به این سوال که به نظرشما سریال‌های تلویزیونی رویه نزولی را طی می‌کنند، افزود: بنده نمی‌گویم سریال‌های ما قدرت گذشته را ندارد، بلکه آن کارهایی که به من پیشنهاد می‌شود مجموعه‌هایی نیست که با معیارهای بنده سازگار باشد؛ از این جهت ترجیح داده‌ام کار نکنم. من در این سال‌ها بازیگران جوانی را دیده‌ام که آنقدر نقش‌آفرینی وزین و فاخری دارند که با حضورشان در هر مجموعه و فیلمی، توجه بسیاری از مردم را به خودشان جلب کرده‌اند.

وی در پایان با بیان اینکه به نقش‌آفرینی در ژانر خاصی اعتقاد ندارم، خاطرنشان کرد: هیچ‌گاه در انتخاب نقش‌ها و کارها تقسیم‌بندی خاصی نداشته‌ام. معتقدم کار خوب می‌تواند طنز نباشد و در برخی اوقات هم باید به مخاطب حرف‌های جدی را با درون مایه طنز انتقال داد. برای منِ بازیگر بیشتر آن متن کار شده و همچنین گروه اجرا کننده از ژانر کار، اهمیت بیشتری دارد. آن‌هایی که بنده را می‌شناسند، می‌دانند که من به ژانر خاصی اعتقاد ندارم و تصورم بر این است که طنز در یک اثر جدی و به ظاهر غم‌انگیز هم می‌تواند حضور داشته باشد.